در چهاردهم آذر ماه سال ۱۳۵۲ سقف سالن فرودگاه مهرآباد تهران بر اثر لرزش موتورهای جت فرو ریخت و در نتیجه ۱۶ تن کشته و ۱۱ تن مجروح شدند این حادثه و نبود امکانات انتقال مجروحین به بیمارستان باعث شد که در نتیجه با دستور مستقیم بالاترین مقام مملکت ایجاد سازمانی برای سامان دهی به وضعیت امداد رسانی پیش بیمارستانی به صورت رایگان در دستور کار دولت قرار گرفت و چون در آن زمان تنها سه کشور آمریکا، کانادا و استرالیا دارای سیستم اورژانس پیش بیمارستانی بودند لذا یک تیم چهار نفره از پزشکان ایرانی با سفر به تگزاس آمریکا و بررسی اورژانس آنجا اقدام به جمع‌آوری اطلاعات برای راه اندازی سیستم مشابه در ایران نمودند.
پس از شش ماه به همراه دو مربی توانمند در امر آموزش فوریت‌های پزشکی به نام‌های جیم پاترسون و ماکس به وطن برگشتند. آنها با فراخوان عمومی برای افراد دارای مدرک دیپلم و برگزاری آزمون ورودی و انتخاب نفرات برتر با برگزاری یک دوره فشرده آموزشی شش‌ماهه آنها را با عنوان تکنسین فوریت‌های پزشکی به کار گرفتند و سیستم فوریت‌های پزشکی در سال ۱۳۵۴ شمسی با عنوان مرکز اطلاعات اورژانس رسماً مشغول فعالیت گردید.
این افتخاری برای ایران بود، چرا که چهارمین کشور دارنده اورژانس پیش بیمارستانی بعد از آمریکا، کانادا و استرالیا در جهان بود نکته مهم اینکه این سیستم با حذف مشکلات و کاستی‌های موجود در سیستم آمریکایی از کارایی و کیفیت بهتری نسبت به سیستم نوپای اولیه در آمریکا برخوردار بود.
مرکز اطلاعات اورژانس فعایت خود را با ۳۰ تکنسین آموزش دیده و ۲۰ آمبولانس ماژولر با نام اورژانس ۱۲۳ در تهران آغاز کرد و پس از آن با آموزش نیروهای بومی در شهرهای دیگر و آموزش نیروی لازم، اورژانس پیش بیمارستانی در این شهرهای دیگر کشور نیز راه اندازی شد.
شایان ذکر است به دلیل سهولت زیاد در شماره‌گیری اشتباه تلفن سه رقمی ۱۲۳ اورژانس به شماره ۱۱۵ تغییر کرد.
